بازیست

تجربهٔ لذتِ یک گفت‌وگویِ عمیق

«گفت‌وشنود» یک بازی کارتی است که می‌تواند تجربهٔ متفاوت و جذابی از معاشرت‌ در جمع‌های دوستانه و دورهمی‌ها بسازد.

قوانین بازی

اول به هر کس دو کارت می‌دهیم. کمی صبر می‌کنیم تا همۀ افراد سؤال‌ها را برای خودشان بخوانند. هر کسی می‌تواند انتخاب کند به کدام‌یک از این دو کارتِ سؤال جواب بدهد. یک نفر که جوابش را آماده کرده، می‌تواند داوطلب شود و بازی را شروع کند. به این صورت که سؤالش را بلند می‌خواند و به آن جواب می‌دهد.

مهم است که وقتی یک نفر به سؤال‌ها جواب می‌دهد، دیگران خوب گوش بدهند و فضای امنی برای شنیدن به‌وجود بیاورند. بعد از تمام‌شدنِ هر جواب، اگر کسی دوست داشت، می‌تواند به همان سؤال جواب بدهد؛ اگر نه، نفرِ بعدی کارتش را انتخاب می‌کند و می‌خواند.

این بازی را به شیوه‌های دیگر هم می‌شود بازی کرد. می‌توانیم با توجه به جمعی که در آن بازی می‌کنیم، تغییراتی در شیوهٔ بازی بدهیم. هدف این است که از گفت‌وگو با هم بیشتر لذت ببریم و همدیگر را عمیق‌تر بشناسیم.

هر گفت‌وشنودی سه بخش دارد: کسی که می‌گوید، کسی که می‌شنود و فضایی که در آن گفت‌وشنود شکل می‌گیرد.

گوینده

خوب است صادقانه به سؤال‌‌ها جواب بدهیم. بخش زیادی از جذابیت این معاشرت به صحبت‌های صادقانه، صمیمی و گاهی بامزه است. می‌توانیم انتخاب کنیم با توجه به جمعی که در آن هستیم، چطور به سؤال‌ها جواب بدهیم و چه چیزی را در میان بگذاریم؛ اما مهم است که در موردش صادقانه حرف بزنیم و تا حد امکان، با خودمان و جمع راحت باشیم. این‌گونه به دیگران فرصت می‌دهیم ما را بیشتر بشناسند.

شنونده

وقتی کسی صحبت می‌کند، به او فرصت بدهیم و میان حرفش نپریم. برای اینکه شنوندهٔ بهتری شویم، به گوینده توجه کنیم و گوش و دلمان را به او بسپاریم. شنوندهٔ خوبی بودن کارِ آسانی نیست و نیاز به تمرین دارد. آیا یادمان می‌آید آخرین باری که حس کردیم یک نفر حرف‌های ما را خوب می‌شنود کِی بود؟ چه کاری انجام می‌داد که این حس را داشتیم؟ فکرکردن و حساس‌شدن به این موضوع می‌تواند شروع خوبی برای تمرینِ بهترشنیدن باشد.

فضای امن

فضا هر چیزی است که روی شرایط گفت‌و‌شنود اثر می‌گذارد؛ هم می‌تواند فیزیکی باشد (مثل سروصدا و شلوغیِ محیط)، هم چیزهای غیرفیزیکی که باعث شود گوینده احساس امنیت و راحتی نکند. قضاوت، نتیجه‌گیری، توصیه، راه‌حل‌‌دادن و... فضای گفت‌وشنود را از حالت امن خارج می‌کند. ایجادکردنِ‌ فضای امن به این معنی نیست که جریان گفت‌وشنود خشک و جدی باشد. مثلاً هرجا که گوینده چیز خنده‌داری تعریف کرد، ما هم می‌توانیم بخندیم؛ یا اگر یاد خاطرهٔ مشابهی افتادیم، بعد از تمام‌شدنِ حرف‌های گوینده، می‌توانیم تجربه‌مان را برای بقیه بازگو کنیم.

دربارهٔ من

سال‌ها طنزنویس بودم. دو کتاب طنز «کتابفروش خیابان ادوارد براون» و «دزد مو وِزوزی و انسان فرهیخته» را نوشتم. به بازی علاقهٔ زیادی دارم و سال ۱۳۹۷ بازی رومیزی «جالیز» را بازطراحی کردم.
از آبان ۱۳۹۹ پادکست گفت‌وگو محورِ «کتابگرد» را اجرا می‌کنم. بعد از گفت‌وگوهای زیادی که داشتم به این نتیجه رسیدم که گفت‌وگوهای عمیق، چقدر می‌تواند برای شناخت خودمان و آدم‌های اطرافمان، کمک کننده باشد.
به همین خاطر بازی «گفت‌وشنود» را طراحی کردم تا به این بهانه رابطه‌هایمان را عمیق‌تر کنیم و از حضور در کنار هم بیشتر لذت ببریم.

به نظرم همهٔ آدم‌ها حرفی برای گرفتن دارند، اگر سوال مناسبی بپرسیم و فرصتی برای شنیدن بدهیم.